ଭୁବନେଶ୍ଵର: ଗରୁଡ ପୁରାଣରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା ଶାସ୍ତ୍ରରେ କୁହାଯାଇଛି ଯେ, ଶରୀର ଅସ୍ଥାୟୀ କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ଅମର ଅଟେ। ଏହାର ଅର୍ଥ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଶରୀର ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଆତ୍ମା ଜୀବିତ ରହିଥାଏ। କାରଣ ଆତ୍ମା ଅମର ଅଟେ। ଭଗବତ ଗୀତାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏହା ମଧ୍ୟ କହିଛନ୍ତି।
ଜନ୍ମ ପରେ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ଭବ। କାରଣ ଯିଏ ଜନ୍ମ ହୁଏ, ତା’ର ମୃତ୍ୟୁ ନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ। କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତିର ମୃତ୍ୟୁ ସମାନ ନୁହେଁ। ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁରେ ବୟସ, ଅବସ୍ଥା ଇତ୍ୟାଦିରେ ପାର୍ଥକ୍ୟ ଅଛି ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କ ଜୀବନ ମଧ୍ୟ ଶରୀରକୁ ବିଭିନ୍ନ ଉପାୟରେ ଛାଡିଥାଏ। ପ୍ରାଣ ଯିବା ସମୟରେ କିଛି ଲୋକଙ୍କ ପାଟି ବଙ୍କା ହୋଇଯାଏ। କିନ୍ତୁ ଏହା କାହିଁକି ଘଟେ? ଗରୁଡ ପୁରାଣରେ ଏ ବିଷୟରେ କ’ଣ କୁହାଯାଇଛି ଆସନ୍ତୁ ଜାଣିବା…
ଗରୁଡ ପୁରାଣ ହେଉଛି ଏକ ଗ୍ରନ୍ଥ ଯେଉଁଥିରେ ମୃତ୍ୟୁ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ପରିସ୍ଥିତି ବିଷୟରେ ବିସ୍ତୃତ ଭାବରେ ଆଲୋଚନା କରାଯାଇଛି। ଏଥିରେ ଭଗବାନ ବିଷ୍ଣୁ କର୍ମ, ସ୍ୱର୍ଗ-ନର୍କ, ଅବନତି, ପରିତ୍ରାଣ, ପୁନର୍ଜନ୍ମ ଇତ୍ୟାଦି ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି। ତେଣୁ, ଏହା ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର ମହାପୁରାଣରେ ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଗ୍ରନ୍ଥ ଭାବରେ ବିବେଚନା କରାଯାଏ। ଗରୁଡ ପୁରାଣ ଅନୁଯାୟୀ, ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ ଜୀବନ ଛାଡିବାର ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ।
ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ ଏକ ବଙ୍କା ଚେହେରା ରହିବା ଶୁଭ ଅଟେ:
ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ, ଯେତେବେଳେ ଜୀବନ ପାଟିରୁ ବାହାରିଯାଏ, ସେହି ପରିସ୍ଥିତିଟିଆର ପାଟି ବଙ୍କା ହୋଇଯାଏ, ଯାହା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶୁଭ ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଏ। ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ ଯେ, ଯେଉଁମାନେ ନିଜ ଜୀବନରେ ଦାନକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତି, ଭଲ କାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି, କାହାର ଅନିଷ୍ଟ କରନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ ଧର୍ମର ମାର୍ଗ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି। ତାଙ୍କ ପ୍ରାଣ ବାୟୁ ତାଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରି ଆସେ। ଯେତେବେଳେ ଏହିପରି ଲୋକମାନଙ୍କର ଆତ୍ମା ଯମଲୋକରେ ପହଞ୍ଚେ, ସେମାନଙ୍କର ଭଲ କାର୍ଯ୍ୟ ହେତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଅଧିକ କଷ୍ଟ ସହିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ। ଗରୁଡ ପୁରାଣ ଅନୁଯାୟୀ କେବଳ ଧାର୍ମିକ ଲୋକଙ୍କ ପାଟିରୁ ପ୍ରାଣ ବାୟୁ ବାହାରିଥାଏ।