Tag: ଭଗବାନ

ଉପେନ୍ଦ୍ର ବଳିୟାରସିଂହ

ଥରେ ଅଯୋଧ୍ୟାରେ ସୀତା ଦେବୀ, ଭରତ, ଶତ୍ରୁଘ୍ନ, ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସବୁ ପରିଜନ ଗୋଟିଏ ବିଚାର କଲେ। ହନୁମାନ ସବୁବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବାରେ ନିଯୁକ୍ତ ରହୁଛନ୍ତି। ଆମ୍ଭେମାନେ ସବୁଥିରୁ ବଞ୍ଚିତ ରହୁଛେ। କାଲିଠାରୁ ସବୁ ସେବା ଆମେ କରିବା। ହନୁମାନ କାଲିଠାରୁ ଆଉ କୌଣସି ସେବା କରିବେ ନାହିଁ।

ଏକଥା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସୀତା ଦେବୀ କହିଦେଲେ। ଆପଣ କାଲିଠାରୁ ହନୁମାନଙ୍କୁ ଆସିବା ପାଇଁ ବନ୍ଦ କରିଦିଅନ୍ତୁ।

ପ୍ରଭୁ କହିଲେ, “ମୁଁ ତ ତାକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ବନ୍ଦ କରିପାରିବି ନାହିଁ। ସେ ମୋ ପାଇଁ ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଛି, ତାର ଋଣ ମୁଁ ସୁଝିପାରିବି ନାହିଁ। ଏସବୁ କଥା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ।

ସକାଳୁ ହନୁମାନ ତରତର ହୋଇ ରାଜବାଟୀକୁ ଆସିଲେ। ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ପବନ ପୁତ୍ର! ତୁମ ପାଇଁ ଆଉ କୌଣସି ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବାକି ନାହିଁ। କାରଣ ସବୁ ସେବା ଆମ ଭିତରେ ବାଣ୍ଟି ଦିଆଯାଇଛି।

ହନୁମାନ ତ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଥିଲେ। ସେ କହିଲେ, “ମାତା ଗୋଟିଏ ସେବା ବାକି ଅଛି।” ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ସେହି ସେବାଟା କଣ? ହନୁମାନ କହିଲେ, “ପ୍ରଭୁ ଯେତେବେଳେ ହାଇ ମାରିବେ, ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଚୁଟୁକି ମାରିବି।” ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ହଉ ଠିକ ଅଛି।”

ରାତ୍ରି ହେଲା। ହନୁମାନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି। ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ତୁମେ ତୁମର ବିଶ୍ରାମ କକ୍ଷକୁ ଯାଅ।” ହନୁମାନ କହିଲେ, “ରାତିରେ ଯଦି ପ୍ରଭୁଙ୍କର ହାଇ ଆସିବ, ମୋର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ଚୁଟୁକି କିଏ ମାରିବ? ଆପଣ ତ ମୋତେ ଅନୁମତି ଦେଇଛନ୍ତି ନା? ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ପାଦ ସେବା କରୁଥିଲି। ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଚରଣ ଦର୍ଶନର ସୌଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଆପଣ ମୋତେ ଚୁଟୁକି ବଜାଇବାର ସୁଯୋଗ ଦେଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ମୁଖ ଦର୍ଶନର ସୁଯୋଗ ଦେଲେ। ତେଣୁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଛି।

ସୀତା ଦେବୀ ଅସୁବିଧାରେ ପଡିଗଲେ। ସେ ଆଦେଶ ଦେବା ପରି କହିଲେ, “ତୁମେ ଯାଅ, ସକାଳୁ ଆସିବ। ହନୁମାନ ବାହାରକୁ ଚାଲିଗଲେ। ବାହାରେ ଯାଇ ଭାବିଲେ, ରାତ୍ରିରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ହାଇ ଆସିଲେ, କିଏ ଚୁଟୁକି ମାରିବ? ତେଣୁ ସେ ରାତ୍ରି ସାରା ଉଜାଗର ରହି ଚୁଟୁକି ମାରିବାକୁ ଲାଗିଲେ।

ଏଇ ଚୁଟୁକି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଲା। ଯେତେ ଥର ହନୂମାନ ଚୁଟୁକି ମାରନ୍ତି, ସେତେଥର ପ୍ରଭୁ ହାଇ ମାରନ୍ତି। ପ୍ରଭୁଙ୍କର ବାରମ୍ବାର ହାଇ ମାରିବାର ଦେଖି ସୀତା ଦେବୀ ଡରିଗଲେ। ସେ ଦୌଡି ଯାଇ କୌଶଲ୍ୟା ମାତାଙ୍କୁ ଡାକି ଆଣିଲେ।

କୌଶଲ୍ୟା ମାତା ଏସବୁ ଦେଖି ବଶିଷ୍ଠଙ୍କୁ ଡକାଇ ପଠାଇଲେ। ବଶିଷ୍ଠ ସବୁ ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ ସୀତା ଦେବୀଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “କୌଣସି ଅପଘଟଣ ହୋଇଛି କି? କୌଣସି ଭକ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ବୋଧ ହୁଏ ଅପମାନ ହୋଇଛି,

ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ହନୁମାନଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ସବୁ ସେବା ଛଡାଇ ନିଆଯାଇଛି। ହନୁମାନଙ୍କୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ବଶିଷ୍ଠ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ। ସେତେବେଳେ ସେ ଚୁଟୁକି ମାରି ରାମ ନାମ କୀର୍ତ୍ତନ କରୁଥିଲେ। ହନୁମାନଙ୍କୁ ଜାଗ୍ରତ କରି ବଶିଷ୍ଠ କହିଲେ, “ତୁମେ କୀର୍ତ୍ତନ କର। କିନ୍ତୁ ଚୁଟୁକି ମାର ନାହିଁ।

ହନୁମାନ ଚୁଟୁକି ମାରିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ। ପ୍ରଭୁ ସୁସ୍ଥ ହେଲେ।

ଚରାଚର ବିଶ୍ଵବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭଗବାନଙ୍କର ଅଧୀନ। ଭଗବାନଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ହିଁ ସବୁକିଛି ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଥାଏ। କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତର ଅଧୀନ। ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଠାରୁ ଅଧିକ ସମ୍ମାନ ଦେବା ହେଉଛି ତାଙ୍କର ବିଶେଷତ୍ଵ। ହନୁମାନଙ୍କ ଭକ୍ତିକୁ ଉଚ୍ଚାସନ ଦେବା ପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ଏପ୍ରକାର ଲୀଳା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର ବଳିୟାରସିଂହ (ଭଗବତ ଚିନ୍ତକ) ବୋରିଗାଁ, ବାଣପୁର, ଖୋର୍ଦ୍ଧା

ଦୂରଭାଷ- ୯୩୩ ୭୨ ୫୮ ୩୯୮

ଉପେନ୍ଦ୍ର ବଳିୟାରସିଂହ

ଥରେ ଅଯୋଧ୍ୟାରେ ସୀତା ଦେବୀ, ଭରତ, ଶତ୍ରୁଘ୍ନ, ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସବୁ ପରିଜନ ଗୋଟିଏ ବିଚାର କଲେ। ହନୁମାନ ସବୁବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବାରେ ନିଯୁକ୍ତ ରହୁଛନ୍ତି। ଆମ୍ଭେମାନେ ସବୁଥିରୁ ବଞ୍ଚିତ ରହୁଛେ। କାଲିଠାରୁ ସବୁ ସେବା ଆମେ କରିବା। ହନୁମାନ କାଲିଠାରୁ ଆଉ କୌଣସି ସେବା କରିବେ ନାହିଁ।

ଏକଥା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସୀତା ଦେବୀ କହିଦେଲେ। ଆପଣ କାଲିଠାରୁ ହନୁମାନଙ୍କୁ ଆସିବା ପାଇଁ ବନ୍ଦ କରିଦିଅନ୍ତୁ।

ପ୍ରଭୁ କହିଲେ, “ମୁଁ ତ ତାକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ବନ୍ଦ କରିପାରିବି ନାହିଁ। ସେ ମୋ ପାଇଁ ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଛି, ତାର ଋଣ ମୁଁ ସୁଝିପାରିବି ନାହିଁ। ଏସବୁ କଥା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ।

ସକାଳୁ ହନୁମାନ ତରତର ହୋଇ ରାଜବାଟୀକୁ ଆସିଲେ। ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ପବନ ପୁତ୍ର! ତୁମ ପାଇଁ ଆଉ କୌଣସି ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବାକି ନାହିଁ। କାରଣ ସବୁ ସେବା ଆମ ଭିତରେ ବାଣ୍ଟି ଦିଆଯାଇଛି।

ହନୁମାନ ତ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଥିଲେ। ସେ କହିଲେ, “ମାତା ଗୋଟିଏ ସେବା ବାକି ଅଛି।” ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ସେହି ସେବାଟା କଣ? ହନୁମାନ କହିଲେ, “ପ୍ରଭୁ ଯେତେବେଳେ ହାଇ ମାରିବେ, ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଚୁଟୁକି ମାରିବି।” ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ହଉ ଠିକ ଅଛି।”

ରାତ୍ରି ହେଲା। ହନୁମାନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି। ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ତୁମେ ତୁମର ବିଶ୍ରାମ କକ୍ଷକୁ ଯାଅ।” ହନୁମାନ କହିଲେ, “ରାତିରେ ଯଦି ପ୍ରଭୁଙ୍କର ହାଇ ଆସିବ, ମୋର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ଚୁଟୁକି କିଏ ମାରିବ? ଆପଣ ତ ମୋତେ ଅନୁମତି ଦେଇଛନ୍ତି ନା? ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ପାଦ ସେବା କରୁଥିଲି। ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଚରଣ ଦର୍ଶନର ସୌଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଆପଣ ମୋତେ ଚୁଟୁକି ବଜାଇବାର ସୁଯୋଗ ଦେଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ମୁଖ ଦର୍ଶନର ସୁଯୋଗ ଦେଲେ। ତେଣୁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଛି।

ସୀତା ଦେବୀ ଅସୁବିଧାରେ ପଡିଗଲେ। ସେ ଆଦେଶ ଦେବା ପରି କହିଲେ, “ତୁମେ ଯାଅ, ସକାଳୁ ଆସିବ। ହନୁମାନ ବାହାରକୁ ଚାଲିଗଲେ। ବାହାରେ ଯାଇ ଭାବିଲେ, ରାତ୍ରିରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ହାଇ ଆସିଲେ, କିଏ ଚୁଟୁକି ମାରିବ? ତେଣୁ ସେ ରାତ୍ରି ସାରା ଉଜାଗର ରହି ଚୁଟୁକି ମାରିବାକୁ ଲାଗିଲେ।

ଏଇ ଚୁଟୁକି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଲା। ଯେତେ ଥର ହନୂମାନ ଚୁଟୁକି ମାରନ୍ତି, ସେତେଥର ପ୍ରଭୁ ହାଇ ମାରନ୍ତି। ପ୍ରଭୁଙ୍କର ବାରମ୍ବାର ହାଇ ମାରିବାର ଦେଖି ସୀତା ଦେବୀ ଡରିଗଲେ। ସେ ଦୌଡି ଯାଇ କୌଶଲ୍ୟା ମାତାଙ୍କୁ ଡାକି ଆଣିଲେ।

କୌଶଲ୍ୟା ମାତା ଏସବୁ ଦେଖି ବଶିଷ୍ଠଙ୍କୁ ଡକାଇ ପଠାଇଲେ। ବଶିଷ୍ଠ ସବୁ ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ ସୀତା ଦେବୀଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “କୌଣସି ଅପଘଟଣ ହୋଇଛି କି? କୌଣସି ଭକ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ବୋଧ ହୁଏ ଅପମାନ ହୋଇଛି,

ସୀତା ଦେବୀ କହିଲେ, “ହନୁମାନଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ସବୁ ସେବା ଛଡାଇ ନିଆଯାଇଛି। ହନୁମାନଙ୍କୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ବଶିଷ୍ଠ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ। ସେତେବେଳେ ସେ ଚୁଟୁକି ମାରି ରାମ ନାମ କୀର୍ତ୍ତନ କରୁଥିଲେ। ହନୁମାନଙ୍କୁ ଜାଗ୍ରତ କରି ବଶିଷ୍ଠ କହିଲେ, “ତୁମେ କୀର୍ତ୍ତନ କର। କିନ୍ତୁ ଚୁଟୁକି ମାର ନାହିଁ।

ହନୁମାନ ଚୁଟୁକି ମାରିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ। ପ୍ରଭୁ ସୁସ୍ଥ ହେଲେ।

ଚରାଚର ବିଶ୍ଵବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭଗବାନଙ୍କର ଅଧୀନ। ଭଗବାନଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ହିଁ ସବୁକିଛି ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଥାଏ। କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତର ଅଧୀନ। ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଠାରୁ ଅଧିକ ସମ୍ମାନ ଦେବା ହେଉଛି ତାଙ୍କର ବିଶେଷତ୍ଵ। ହନୁମାନଙ୍କ ଭକ୍ତିକୁ ଉଚ୍ଚାସନ ଦେବା ପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ଏପ୍ରକାର ଲୀଳା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର ବଳିୟାରସିଂହ (ଭଗବତ ଚିନ୍ତକ) ବୋରିଗାଁ, ବାଣପୁର, ଖୋର୍ଦ୍ଧା

ଦୂରଭାଷ- ୯୩୩ ୭୨ ୫୮ ୩୯୮

ନୂଆଦିଲ୍ଲୀ, ଆମ ହିନ୍ଦୁ ସମାଜରେ ପୂଜାଙ୍କୁ ବିଶେଷ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଆଯାଇଛି। ପୂଜା ସମୟରେ, ମିଠା, ଫଳମୂଳ, ନଡିଆ ପ୍ରଭୃତି ଠାକୁରଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖାଯାଏ। ପୂଜାପାଠ ସମୟରେ ସମସ୍ତ ସାମଗ୍ରୀ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରାଯାଏ। ଯାହା ପରେ ଭୋଗକୁ ଅମୃତ ତୂଲ୍ୟ ବୋଲି ବିବେଚନା କରି ସମସ୍ତେ ଗ୍ରହଣ କରିଥାନ୍ତି।

ଭଗବାନଙ୍କୁ ଭୋଗ ଉତ୍ସର୍ଗ କରିବାର ମହତ୍ତ୍ବ କ’ଣ:

ଶ୍ରୀମଦ୍ ଭଗବଦ୍ ଗୀତାଙ୍କ ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟରେ ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ନ ଦେଇ ନିଜେ ଖାଦ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରେ,  ସେ ଖାଦ୍ୟ ଚୋରି କରିବାର ପାପ ବହନ କରିବାକୁ ପଡେ। ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି କାହାର ବସ୍ତୁ ଚୋରି କରିବା ସହିତ ସମାନ ଭାବରେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗନ୍ତି।

ଶାସ୍ତ୍ରରେ କୁହାଯାଇଛି ଯେ ଯିଏ ଇଶ୍ବରଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଅର୍ପଣ କରେ ନାହିଁ କିମ୍ବା ଭଗବାନଙ୍କ ନୈବେଦ୍ୟକୁ ଅସମ୍ମାନ କରେ ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ଆର୍ଶିବାଦରୁ ବଞ୍ଚିତ ହୁଏ।

ଯେଉଁମାନେ ଇଶ୍ବରଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଉତ୍ସର୍ଗ ନ କରି ନିଜେ ଖାଦ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି, ସେମାନେ ଭୂତ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କୁ ଜୀବନସାରା ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗିବାକୁ ପଡେ।

ତମ୍ବା କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ ଧାତୁ ପାତ୍ରରେ ଭୋଗ ପାଇଁ ସବୁଠାରୁ ଶୁଭ ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଏ। ଏବଂ ଧାର୍ମିକ ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଏ। ତେଣୁ ତମ୍ବା ପାତ୍ରରେ ଦିଆଯାଇଥିବା ଭୋଗ ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନ ଭଲ ପାଆନ୍ତି।

ଭଗବାନଙ୍କୁ ଭୋଗ ଅର୍ପଣ କରିବାବେଳେ,  ଏଥିରେ ଏକ ତୁଳସୀ ପତ୍ର ରହିବା ଜରୁରୀ। ଏହା ଶୁଭତାକୁ ସୂଚିତ କରେ।