କେଦାର ମିଶ୍ର
ଭାରତରେ ଆନ୍ତଃ-ରାଜ୍ୟ ଯାତ୍ରା ପାଇଁ ସଙ୍ଗରୋଧ ବା କୁଆରେଣ୍ଟାଇନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ କରାଯାଇ ପାରିବ କି? ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବା ପୂର୍ବରୁ, ଆଉ ଏକ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିବ, ଏହା ଆବଶ୍ୟକ କି? କରୋନା ସଂକ୍ରମଣ କୁ ରୋକିବା ଲାଗି ଅନନ୍ତ କାଳ ପର୍ୟନ୍ତ ଆମେ ଲୋକଙ୍କୁ ଗୃହବନ୍ଦୀ, ସହରବନ୍ଦୀ ବା ରାଜ୍ୟବନ୍ଦୀ କରି ପାରିବା କି? କର୍ଣ୍ଣାଟକ ସରକାର ଗୋଟେ ନିର୍ଦ୍ଦେଶନାମା ଦେଇଛନ୍ତି, ଯେଉଁଥିରେ କୁହା ଯାଇଛି ଯେ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟକୁ ଗୁଜରାଟ, ତାମିଲନାଡୁ, ମହାରାଷ୍ଟ୍ର କିମ୍ବା କେରଳରୁ କେହି ଆସି ପାରିବେ ନାହିଁ। ଯଦି ଆସିବେ ତାହେଲେ ତାଙ୍କୁ ୧୪ ଦିନ ସଙ୍ଗରୋଧରେ ରହିବାକୁ ପଡିବ। ଇତି ମଧ୍ୟରେ ଓଡିଶା ସରକାର ମଧ୍ୟ ଓଡିଶା ଆସୁଥିବା ଯାତ୍ରୀଙ୍କ ପାଇଁ ସଙ୍ଗରୋଧ ନିୟମ ଜାରି କରିଛନ୍ତି। ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟର ସଙ୍ଗରୋଧ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଦେଖିଲେ, ଆମକୁ ଗୋଟେ ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ପଡିବ ଯେ, ଦେଶ ଭିତରେ ଏବେ ଅନେକ ପ୍ରବାସୀ କେନ୍ଦ୍ର ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡିବ। ଦିଲ୍ଲୀରୁ ଆସୁଥିବା ଲୋକକୁ ଓଡିଶାରେ ଲୋକେ ସନ୍ଦେହ କରିବେ। ଓଡିଶାରୁ କର୍ଣ୍ଣାଟକ ଯାଉଥିବା ଲୋକକୁ ସେଠିକାର ଲୋକ ପୂରେଇ ଦେବେନାହିଁ। ଅର୍ଥାତ ଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ଏକ ବିଭାଜିତ ଓ ସନ୍ଦେହୀ ଦେଶ ଭାବରେ ଆମକୁ ପରଷ୍ପର ସହିତ ବଞ୍ଚିବାକୁ ପଡିବ।
ବାସ୍ତବରେ ଏହା ସମ୍ଭବ କି? ଗୋଟେ ଦେଶ ଯାହାର ସମ୍ବିଧାନ ଆମକୁ ଦେଶର ସବୁ ଭାଗକୁ ବିନା ବାଧାରେ ପ୍ରବେଶ କରିବାର ଅଧିକାର ଦେଇଛି, ସେଠାରେ ସଙ୍ଗରୋଧ ଏକ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇପାରିବ କି? ତାପରେ କରୋନା ଭୂତାଣୁର ଭୟ ଆମର ସାମାଜିକ ଢାଞ୍ଚା ତଥା ଜାତୀୟ ସଂହତି ଉପରେ ଏକ ବିପଦ ସୃଷ୍ଟି କରିବା ଉଚିତ ହେବ କି? ଆରମ୍ଭରୁ ଆମକୁ ଗୋଟିଏ କଥା କୁହାଗଲା ନାହିଁ ଯେ ଆମକୁ ଭାରତୀୟ ଭାବରେ ହିଁ ଏହି ବିପଦ ସହିତ ଲଢିବାକୁ ପଡିବ। ଜାତୀୟତାବାଦକୁ ନିଜ ରାଜନୀତିର ଆଧାର ବୋଲି ଦାବୀ କରୁଥିବା ଦେଶର ଶାସକ ଦଳ ଏହାକୁ ପ୍ରଥମେ ଧର୍ମ ଆଧାରରେ ବିଭାଜିତ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ। ସେଥିରେ ଦେଶର ପ୍ରମୁଖ ଗଣମାଧ୍ୟମ ମଧ୍ୟ ସାମିଲ ହୋଇଗଲେ। ମାର୍ଚ୍ଚ ଶେଷ ସପ୍ତାହ ବେଳକୁ ଆମେ କରୋନା ଭୂତାଣୁର ଏକ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଚରିତ୍ର ତିଆରି କରିଦେଲେ। କିଛି ରାଜ୍ୟର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ସିଧା ସିଧା ଏହାକୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଭାବେ ଉପସ୍ଥାପନ କଲେ।
ସମୟ କ୍ରମେ କରୋନାର ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଚେହେରା ଚିରି ଗଲା, ହେଲେ ତା ସହିତ ଏହାକୁ ନେଇ ଉଗ୍ର ଆଞ୍ଚଳିକ ବିଭାଜନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଗଲା। ଲକ ଡାଉନ କୁ ଆମେ ଏକ ପ୍ରସ୍ତୁତି ପର୍ବ ବୋଲି ନା ଭାବି ଆମେ ଏହା ହିଁ କରୋନାର ଔଷଧ ବୋଲି ଭାବିଲେ। ଯିଏ ଯେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି ସିଏ ସେଇଠି ରହିବା ହିଁ ଏହି ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ବୋଲି ଏକ ଉଦ୍ଭଟ ଚିନ୍ତା ଆମ ମୁଣ୍ଡରେ ପଶିଗଲା। ଲକ ଡାଉନ ଏକ ଅସ୍ଥାୟୀ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଓ ଏଥିରେ ସାମୟିକ ଭାବେ ଆମେ ସଂକ୍ରମଣ କୁ ଅଟକାଇ ପାରିବା। ହେଲେ କରୋନା ର ମୁକାବିଲା ଲାଗି ବ୍ୟାପକ ପରୀକ୍ଷା ତଥା ଯୁଦ୍ଧକାଳୀନ ପ୍ରସ୍ତୁତି କୁ ନେଇ ଭାରତ ସରକାରଙ୍କର ମନୋଭାବ ସବୁବେଳେ ହାଲୁକା ରହି ଆସିଛି। ଲକ ଡାଉନ ସମୟରେ ରାଜ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ଭିତରେ ସନ୍ଦେହ ଓ ଉତ୍ତେଜନାର ଭାବନା ଅଧିକ ଉଗ୍ର ହୋଇଛି।
ଧରନ୍ତୁ, ଓଡିଶାରେ କରୋନା ଆକ୍ରାନ୍ତଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବଢିବା ପାଇଁ ପ୍ରବାସୀ ଓଡିଆଙ୍କ ଆଗମନ ହିଁ ଦାୟୀ ବୋଲି ଆମେ ବୁଝିଗଲୁ। ପ୍ରବାସରୁ ଆସୁଥିବା ବସ ରୁ କେହି ଯଦି କେଉଁଠି ଟିକେ ଓହ୍ଲାଇ ପଡିଲେ ଆମେ ଡରିମରି ଛାନିଆ ହୋଇଗଲୁ। ସେହି ସ୍ଥିତିରେ ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟ ଗୁଡିକ ପଡୋଶୀ ସହିତ ସୀମା ସିଲ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ। ଏବେ ଯେତେବେଳେ ଲକ ଡାଉନ ଖୋଳୁଛି, ସେତେବେଳେ ସାଧାରଣ ଜୀବନଯାତ୍ରା ଅଧିକ ସ୍ଵାଭାବିକ ହେଉଛି। ରେଳଗାଡି ଓ ବିମାନ ଯିବା ଆସିବା ଆରମ୍ଭ କଲେଣି। ଘରୋଇ ଗାଡିର ଚଳାଚଳ ଉପରେ ଆଉ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ନାହିଁ।
ଏମିତି ଏକ ସ୍ଵାଭାବିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ସଙ୍ଗରୋଧ ସମ୍ଭବ ହେବ କେମିତି? ଆଗକୁ ଲକ ଡାଉନ ଓ କୁଆରେଣ୍ଟାଇନ ବ୍ୟବସ୍ଥାଠୁ ଅଲଗା ସମାଧାନର ବାଟ ଆମକୁ ଖୋଜିବାକୁ ପଡିବ। ସଂଖ୍ୟାଧିକ ଅଳ୍ପ ଲକ୍ଷଣ ଥିବା ବା ଆଦୌ ଲକ୍ଷଣ ନଥିବା ଲୋକଙ୍କର ଘରୋଇ ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ବ୍ୟାପକ ବନ୍ଦୋବସ୍ତ ହୋଇ ପାରିଲେ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଡାକ୍ତରଖାନା ଗୁଡିକ ଉପରେ ଚାପ କମିଯିବ। ସେଥିପାଇଁ କରୋନା କୁ ନେଇ ଯେଉଁ ଅତିକାୟ ଭୟର ବାତାବରଣ ତିଆରି ହୋଇଛି ତାକୁ ବଦଳାଇବାକୁ ପଡିବ। ଘରୋଇ ସତର୍କତା ଏବଂ ଘରୋଇ ଉପଚାର ଏବେ ଆମ ପାଇଁ ସବୁଠୁ ବଡ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ।
ସବୁ ଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରୋଧରେ ରହିବାର ବାଧ୍ୟବାଧକତା ଅନେକାଂଶରେ ଆମର ଭୟକୁ ଅଧିକ ଦୃଢୀଭୂତ କରିବ। ଏବେ କରୋନାକୁ ସହଜ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରି ତାର ମୁକାବିଲା କରିବାର ସମୟ ଆସିଛି। ଅସାଧାରଣ ସମୟ ଓ ଅସାଧାରଣ ଆହ୍ଵାନ ବୋଲି ଏହାକୁ ଆମେ ସବୁଦିନ ଗ୍ରହଣ କରିପାରିବା ନାହିଁ। ସହଜ ଓ ସାଧାରଣ ଭାବରେ ଆମକୁ କରୋନା ରୁ ନିଜକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ପଡିବ।
