Tag: କରୋନା

କେଦାର ମିଶ୍ର

ଆମ ଲାଗି ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇବା ବହୁତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ- ବାରମ୍ବାର ମୁଖ୍ୟ ଶାସନ ସଚିବ ଅସିତ ତ୍ରିପାଠୀ ଏକଥା କହି ଆସୁଛନ୍ତି। ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ମଧ୍ୟ ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ ଭିଡିଓ ବାର୍ତ୍ତା ଜରିଆରେ କରୋନା ଭୂତାଣୁରୁ ପ୍ରତିଟି ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇବା ଲାଗି ତାଙ୍କ ସରକାର ପ୍ରତିବଦ୍ଧ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି। ତେବେ ସରକାରଙ୍କର କଥା ଓ କାମ ଭିତରେ ବହୁତ ବଡ ଫାଙ୍କ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି। ମାର୍ଚ୍ଚ ମାସରେ ଯେତେବେଳେ ସରକାର ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ଲକ ଡାଉନ ଲଦିଦେଲେ, ସେତେବେଳେ ବାରମ୍ବାର ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି  ଦିଆଗଲା ଯେ ଲୋକଙ୍କ ଜୀବନ ଓ ଜୀବିକାର ସୁରକ୍ଷା କଥା ସରକାର ଚିନ୍ତା କରିବେ। ସମୟ କ୍ରମେ କରୋନା ଜନିତ କଟକଣା ବଢିଲା ଓ ଲକ ଡାଉନ ଯୋଗୁଁ ଦେଶ ତଥା ରାଜ୍ୟର ଅର୍ଥନୀତି ଭୁଶୁଡିବା ଆରମ୍ଭ କଲା। ସଂକ୍ରମଣର  ଚାରି ମାସ ପରେ ମଧ୍ୟ ଓଡିଶାରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଗତିବିଧି ଓ ଜନଜୀବନ ସ୍ଵାଭାବିକ ହୋଇନି, ବରଂ ଅଧିକ ଜଟିଳ ହୋଇଛି। ଯଦିଓ ରାଜ୍ୟରେ ସାମଗ୍ରିକ ଲକ ଡାଉନ ନାହିଁ, ହେଲେ ରାଜ୍ୟର ୯୦ ଭାଗ ଅଞ୍ଚଳ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବନ୍ଦ ହୋଇ ରହିଛି। ଲୋକଙ୍କର ଜୀବିକା ସହିତ ଜୀବନ ଆଜି ସବୁଠୁ ଅଧିକ ବିପନ୍ନ ହୋଇଛି। ଏଥିଲାଗି ସରକାର ନିଜକୁ ଦାୟୀ କରିବା ଉଚିତ ହେବନାହିଁ କି?

ଲକ ଡାଉନର ପ୍ରଥମ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ସରକାର ଘରୋଇ ସଂସ୍ଥାମାନଙ୍କୁ ନିଜର କର୍ମଚାରୀମାନଙ୍କ ଦରମା ନ କାଟିବାକୁ ଓ ଛଟେଇ ନ କରିବାକୁ ଅନୁରୋଧ କରୁଥିଲେ। ଓଡିଶା ସରକାର ତାଙ୍କର ନିୟମିତ ସାମ୍ବାଦିକ ସମ୍ମିଳନୀ ଜରିଆରେ ସାଧାରଣ ଲୋକେ ନିଜ ଘରେ କାମ କରୁଥିବା ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ସଂବେଦନଶୀଳ ହେବାକୁ ଓ ସେମାନଙ୍କ ଦରମା ନ କାଟିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଉଥିଲେ। ହେଲେ ଗତ ଚାରିମାସର ଆର୍ଥିକ ଦୁର୍ଗତି ସରକାରଙ୍କର ମାନବିକ ଅଙ୍ଗକୁ ଅଚଳ କରି ଦେଇଛି। ଏବେ ଖୋଦ ଓଡିଶା ସରକାର ରାଜ୍ୟର ଲକ୍ଷାଧିକ ଠିକା ଓ ଅସ୍ଥାୟୀ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ଚାକିରୀ କାଟିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି। ବିଭିନ୍ନ ସରକାରୀ ବିଭାଗ ଓ ସଂସ୍ଥାରେ କାମ କରୁଥିବା ଅସ୍ଥାୟୀ ତଥା ଠିକା ଭିତ୍ତିକ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ କାର୍ୟକାଳ ସମ୍ପ୍ରସାରିତ କରିବାକୁ ସରକାର ମନା କରି ଦେଇଛନ୍ତି। ଏହି କର୍ମଚାରୀମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ୩ ମାସିଆ କିମ୍ବା ବାର୍ଷିକ ଠିକା ରେ କାମ କରିଥାନ୍ତି। ସରକାରଙ୍କର ଏହି ନିଷ୍ପତ୍ତି ଯୋଗୁଁ ପ୍ରାୟ ୨ ଲକ୍ଷ ପରିବାର ଆକ୍ରାନ୍ତ ହେବେ ଇଂରାଜୀ ଖବର କାଗଜ “ଦ ନ୍ୟୁ ଇଣ୍ଡିଆନ ଏକ୍ସପ୍ରେସ” କହିଛି।

କରୋନା କଟକଣା ଆଳରେ ଓଡିଶା ସରକାର ପ୍ରଥମେ ନୂଆ ନିଯୁକ୍ତି ଆଉ ହେବନାହିଁ ବୋଲି କହିଥିଲେ। ଏହା ସହିତ ଗତ ୫ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ଭିତରେ ସରକାରରେ ଖାଲି ପଡିଥିବା ପଦବୀ ଆଉ ପୂରଣ କରିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଘୋଷଣା କଲେ। ଏ ପ୍ରକାର ନିଷ୍ପତ୍ତିର ପ୍ରତ୍ୟେକ୍ଷ ପ୍ରଭାବ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ପଡିବା ସ୍ଵାଭାବିକ। ତେବେ କୌଣସି ସରକାରୀ ନିଷ୍ପତ୍ତି କୁ ବିରୋଧ କରିବାର ସ୍ଥିତି ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମ ପାଖରେ ନାହିଁ। ମହାମାରୀର ଆତଙ୍କ ସହିତ ସରକାରୀ କଟକଣା ଭିତରେ ସାଧାରଣ ଲୋକ ଡରି ମରି ବଞ୍ଚୁଛନ୍ତି। ସେହି ସମୟରେ ଲକ୍ଷାଧିକ ଲୋକଙ୍କୁ ସରକାରୀ ଚାକିରିରୁ ବିଦା କରିବାର ନିଷ୍ପତ୍ତି, ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅମାନବୀୟ। ଆଜିର ମହାମାରୀ ସମୟରେ ସରକାର ନିଜ କର୍ମଚାରୀ (ସେ ଅସ୍ଥାୟୀ ବା ଠିକା କର୍ମଚାରୀ ହୁଅନ୍ତୁ ପଛକେ)ଙ୍କ ପ୍ରତି ଏ ପ୍ରକାର ଆଚରଣ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବା ଆଦୌ ଗ୍ରହଣୀୟ ନୁହେଁ।

ସଂକ୍ରମଣ ସମୟରେ ଗତ ଚାରି ମାସ ହେଲା ସରକାରୀ ଅଫିସ ଗୁଡିକ ପ୍ରାୟତଃ କାମ କରୁନାହିଁ। ଅନେକ ଅଫିସକୁ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରବେଶ ବାରଣ କରା ଯାଇଛି। ୩୦% କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ନେଇ କାମ କରନ୍ତୁ ବୋଲି ସରକାରୀ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ  ପଛରେ ବାକି ୭୦% କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ବିଦା କରିବାର ଏକ ଗୋପନ ଇଙ୍ଗିତ ରହିନାହିଁ ତ! ପ୍ରଲମ୍ବିତ ଲକ ଡାଉନ ଓ ଆର୍ଥିକ ଦୁର୍ଗତିକୁ ଆଖି ଆଗରେ ରଖି ଅନେକ ବିଭାଗ ଓ ଅଫିସର ସଂକୋଚନ ତଥା ଉଚ୍ଛେଦ କଥା ସରକାର ଚିନ୍ତା କରିପାରନ୍ତି। ଓଡିଶା ଭଳି ରାଜ୍ୟ ଯେଉଁଠି ସଂଖ୍ୟାଧିକ ଶିକ୍ଷିତ ଯୁବକ ଯୁବତୀ ସରକାରୀ ଚାକିରିକୁ ଆଶା କରି ରହିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଆଗାମୀ ଦିନରେ ଶୋଚନୀୟ ହେବାକୁ ଯାଉଛି।

କରୋନା ଭୂତାଣୁରୁ ହୁଏତ ବର୍ତ୍ତିବା ସହଜ, କାରଣ ଦେଶରେ ମୃତ୍ୟୁହାର ୨% ରୁ ସାମାନ୍ଯ ଅଧିକ ରହିଛି। ହେଲେ ଭୋକ, ବେକାରି ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଦୁଃସ୍ଥିତି ରୁ ବଞ୍ଚିବା ସହଜ ନୁହେଁ। ଆଗକୁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଲୋକଙ୍କ ଚାକିରୀ ଚାଲିଯିବା ଓ ବ୍ୟବସାୟ ଉଜୁଡି ଯିବାର ସଙ୍କଟ ବିଷୟରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କର ବିଶେଷ କିଛି ଯୋଜନା ଥିଲା ଭଳି ଦେଖା ଯାଉନାହିଁ। ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଅଳ୍ପ ଦରମାରେ  ଅଧିକ କାମ କରୁଥିବା ଠିକା ଓ ଅସ୍ଥାୟୀ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଜୀବିକାରୁ ବଞ୍ଚିତ କରିବା ଲାଗି ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କର ନିଷ୍ପତ୍ତିକୁ ସବୁ ସ୍ତରରେ କଡା ବିରୋଧ ହେବା ଉଚିତ।

କେଦାର ମିଶ୍ର

ଯେତେବେଳେ ଦେଶରେ ଦୁର୍ବିପାକ ବା ବିପର୍ୟୟ ଆସେ, ସେତେବେଳେ ସବୁ ନାଗରିକ ଏକାଠି ହୋଇ କାମ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ। ତେବେ ଏକାଠି ହୋଇ କାମ କରିବାର ଅର୍ଥ ଗଣମାଧ୍ୟମ ପାଇଁ ସବୁବେଳେ ଅଲଗା। ଆମେ ଯେ କୌଣସି ବିପର୍ୟୟ ବେଳେ ଆମର କ୍ୟାମେରା ତଥା କଲମ ଧରି ଲୋକଙ୍କ ସହ ଛିଡା ହୋଇଥାଉ। ଆମର କାମ ହେଉଛି ଲୋକଙ୍କ କଥା ଦେଖାଇବା ଓ ଲେଖିବା। ଲୋକ ଯେଉଁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଅଛନ୍ତି ଓ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ନିର୍ବାଚିତ ସରକାର ଯାହା କରୁଛନ୍ତି, ତା ଉପରେ ଆମର କଡା ନଜର ରହିବା ଉଚିତ। ଯୁଗେ ଯୁଗେ ତାହା ହିଁ ସାମ୍ବାଦିକତାର ଧର୍ମ। ତେବେ ଏପ୍ରକାର ପରିସ୍ଥିତିରେ ସରକାରକୁ ସମାଲୋଚନା କରିବା କିମ୍ବା ଭୁଲତୃଟି ଦେଖାଇବା ଉଚିତ ନୁହଁ ବୋଲି ଏବେ ଏକ ଧାରଣା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି। ଏପ୍ରକାର ଧାରଣା, ଗୋଟେ ସମାଜକୁ ପଙ୍ଗୁ କରିଦେବ ଓ ସରକାରକୁ ଅନ୍ଧ କରିଦେବ, ଏ କଥା ଆମକୁ ବୁଝିବାକୁ ପଡିବ।

କରୋନା ଭଳି ଏକ ସଂକ୍ରାମକ ମହାମାରୀର ସ୍ଥିତିକୁ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲାବେଳେ ଆମେ ସରକାରଙ୍କ ଭଲକାମକୁ ନେଇ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚାଇବୁ ଓ ସରକାର ଯେଉଁଠି ଶିଥିଳ ପଡିବେ ସେଠି ଆମେ ଖେଞ୍ଚା ମାରିବୁ। ଏକଦା କେହିଜଣେ ଦାର୍ଶନିକ କହିଥିଲେ, ଆମର କାମ ହେଉଛି ମଶା ପରି। ଘୁମେଇ ପଡୁଥିବା ଲୋକର କାନରେ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ ଉଠେଇଦେବାର କାମଟି ଆମେ କରିଥାଉ। ତେବେ ଘୁମେଇ ପଡୁଥିବା ଲୋକର କାନରେ ଗୁଣୁ  ଗୁଣୁ କଲେ ସେ ରାଗିକି ହେଉ ବା ବିରକ୍ତିରେ ହେଉ ଆପଣଙ୍କୁ ଚଟକଣା ପକାଇପାରେ। ତେବେ ସେଥିପ୍ରତି ଆମେ ସବୁବେଳେ ସତର୍କ ଓ ସଜାଗ। କରୋନା ମହାମାରୀର ବ୍ୟାପକତାକୁ ଦେଖି ଭାରତରେ ଯେଉଁ ୨୧ ଦିନିଆଁ ତାଲାବନ୍ଦ ଚାଲିଛି, ତାହା ଦେଶ ପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ। ସଂକ୍ରମଣର ଶ୍ରୁଙ୍ଖଳା କାଟିବାକୁ ହେଲେ ଏମିତି କିଛି ବଡ ମୂଲ୍ୟ ଆମକୁ ଦେବାକୁ ପଡିବ ଓ ତାହା ଆମେ ଦେଉଛୁ ମଧ୍ୟ। ତେବେ ଏମିତି ସମୟରେ ସରକାର ଶୋଇରହିଲେ, ଆମେ ଚୁପ ବସିବା ଉଚିତ ହେବ କି?

ଏହି ଦୁର୍ଦ୍ଦିନରେ କିଛି ଚିତ୍ର ଆମକୁ ପ୍ରବଳ ବିଚଳିତ ଓ ବ୍ୟଥିତ କରୁଛି। କରୋନା ରୋକିବା ଲାଗି ଯେଉଁ ସାମାଜିକ ଦୂରତ୍ଵ ବା ତାଲା ବନ୍ଦର କଥା କୁହାଯାଇଛି, ଏହା ଏକପ୍ରକାର ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ଛୁଟି କି? ୟା ଭିତରେ ଦୁଇଟି ଚିତ୍ର ଆମେ ଦେଖିଲୁ। ଗୋଟେ ଚିତ୍ରରେ ଦେଶର ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଡାକ୍ତର ହର୍ଷବର୍ଦ୍ଧନ ନିଜ ପତ୍ନୀଙ୍କ ସହିତ ଲୁଡୁ ଖେଳୁଛନ୍ତି ଓ ଆଉ ଗୋଟେ ଚିତ୍ରରେ ଦେଶର ପରିବେଶ ତଥା ସୂଚନା-ପ୍ରସାରଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଟ୍ରାକସୁଟ ପିନ୍ଧି ବଡ ଆରାମରେ ଟିଭିରେ ରାମାୟଣ ଦେଖୁଛନ୍ତି। ଏହାକୁ ଆମେ କଣ ବୋଲି କହିବା? ଏ ପ୍ରକାର ଛୁଟି ମନାଇବାର ଚିତ୍ର ଆମକୁ ବ୍ୟଥିତ କରୁନାହିଁ କି? ଦେଶରେ ଯେତେବେଳେ ସବୁଠୁ ବଡ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଙ୍କଟ ଦେଖା ଦେଇଛି, ସେତେବେଳେ ଦେଶର ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଲୁଡୁ ଖେଳିବାର ଚିତ୍ର, ଏହା ରୋମ ନଗରୀ ଜଳିଗଲା ବେଳେ ସେତେବେଳର ସମ୍ରାଟ ନୀରୋଙ୍କ ବଂଶୀବାଦନ ନୁହେଁ ତ!! ଅବଶ୍ୟ ଆଉ ଗୋଟେ ଚିତ୍ର ବି ଆସିଛି, ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ତାଙ୍କର ଯୋଗମୂଦ୍ରାର ଚିତ୍ର ଆମକୁ ଦେଖାଇଛନ୍ତି। ଏହାକୁ ଆମେ ସରକାରୀ ତତ୍ପରତାର ଉଦାହରଣ ବୋଲି ଭାବିନେଇ ଚୁପ ରହିବା କି?

ଭାରତରେ ଏହି ସମୟ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସଙ୍କଟର ସମୟ। ଯେତେବେଳେ ଆମର ବଡ ବଡ ରାଜନେତାମାନେ ଛୁଟିର ସମୟ ବିତାଉଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଦେଶର ଗରିବ ଓ ଅସହାୟ ଜନତାଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରବଳ ନିର୍ୟାତନା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି। ସରକାର କହୁଛନ୍ତି, ଲୋକଙ୍କୁ ସବୁ ପ୍ରକାର ସହାୟତା ଦିଆଯିବ, ହେଲେ ଲୋକ ସରକାର ଉପରେ ବିଶ୍ଵାସ କରୁନାହାନ୍ତି। ଯାହା ଫଳରେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଦାଦନ ଶ୍ରମିକ ଏବେ ରାଜରାସ୍ତାରେ ଚାଲି ଚାଲି ଗାଁ କୁ ଫେରୁଛନ୍ତି। ରାସ୍ତାରେ ଅନେକ ଲୋକ ପ୍ରାଣ ବି ହରାଇସାରିଲେଣି। ଉତ୍ତର ପ୍ରଦେଶର ବିଭିନ୍ନ ଜିଲ୍ଲାରେ ଏହି ଶ୍ରମିକ ଓ ଗରିବଙ୍କ ଉପରେ ଅକଥନୀୟ ନିର୍ୟାତନାର ଚିତ୍ର ଆମେ ଦେଖୁଛୁ। ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ରାସାୟନିକ କୀଟାଣୁ ନାଶ ଛିଞ୍ଚୁଥିବାର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ମାନବିକତା ଉପରେ ଆମର ଭରସା ରହିବ ତ! ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ଆଜି ଗଣମାଧ୍ୟମ ପଚାରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ।

ଓଡିଶା ସରକାର କରୋନା ମୁକାବିଲା କ୍ଷେତ୍ରରେ ବହୁତ ଭଲ କାମ କରିଛନ୍ତି ଓ ସେଥିଲାଗି ସରକାରଙ୍କୁ ପ୍ରଶଂସା କରିବାରେ ଆମର କାର୍ପଣ୍ୟ କରିବାର ନାହିଁ। ତେବେ ଏହି ସମୟରେ ରାଜ୍ୟର ବିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳରୁ ଯେଉଁ କିଛି ଚିତ୍ର ଆସୁଛି, ତାହା ଆଦୌ ପ୍ରଶଂସାଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ। ଲୋକଙ୍କୁ ଘରୁ ନ ବାହାରିବାକୁ ନିବେଦନ କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଅନେକ ପୋଲିସ ଅଧିକାରୀ କଙ୍ଗାରୁ ଅଦାଲତ ଖୋଲି ବସିଛନ୍ତି। କିଏ ଲୋକଙ୍କୁ ମନଇଛା ମାଡ ମାରିଲାଣି ତ ଆଉ କିଏ ଲୋକଙ୍କୁ ରାସ୍ତାରେ କାନଧରେଇ ବସ ଉଠ କଲାଣି। ସବୁଠୁ ଜଘନ୍ୟ ଚିତ୍ର ହେଉଛି, ଲୋକଙ୍କୁ ହୀନସ୍ତା କରାଇବାକୁ ସେମାନଙ୍କ ଛାତିରେ ଏକ ପୋଷ୍ଟର ମାରି “ମୁଁ ଦେଶର ଶତ୍ରୁ” ବୋଲି ଦେଖାଯାଉଛି ଓ ବୀରଦର୍ପରେ ଆମର ଗଣମାଧ୍ୟମ ଏହାକୁ ପ୍ରଦର୍ଶିତ କରୁଛନ୍ତି।

ଉଭୟ ପୋଲିସ ଓ ଗଣମାଧ୍ୟମର ଏହା ସବୁଠୁ ବଡ ବର୍ବରତା। ଦେଶର ଶତ୍ରୁ ବୋଲି ଜଣେ ଲୋକର ଛାତିରେ ପୋଷ୍ଟର ମାରିବା ଏକ ଅପରାଧ ଓ ଏ ପ୍ରକାର ଅପରାଧ ପାଇଁ ଦେଶର ସମ୍ବିଧାନ ଆଗରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଲଜ୍ଜିତ ହେବାକୁ ବାଧ୍ୟ।

 କେଦାର ମିଶ୍ର

ଯେତେବେଳେ ଏକ ବଡ ସଙ୍କଟ ଆସେ ସେତେବେଳେ ତାକୁ ଘେରି ଅନେକ ରକମର ସମସ୍ୟା ମଧ୍ୟ ତିଆରି ହୁଏ। ଏବେ କରୋନା ଭୂତାଣୁର ଭୟ ସାରା ପୃଥିବୀକୁ ସନ୍ତ୍ରସ୍ତ କରି ରଖିଛି। ପୃଥିବୀର ବହୁ ବିତ୍ତଶାଳୀ ଓ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ ଦେଶ ଏହାର ମୁକାବିଲା କରି ପାରୁନଥିବାରୁ, ଏହାକୁ ନେଇ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ମନରେ ଭୟ ସୃଷ୍ଟି ହେବା ସ୍ଵାଭାବିକ। ଏହି ଭୂତାଣୁ କୁ ପ୍ରତିହତ କରିବା ପାଇଁ କୌଣସି ଟୀକା ବା ଔଷଧ ବାହାରି ନ ଥିବାରୁ ସେ ମଧ୍ୟ ଲୋକଙ୍କର ଚିନ୍ତା ବଢାଇଛି। ଏକ ଅଜଣା ରୋଗର ଆତଙ୍କକୁ ମୁକାବିଲା କରିବା ଲାଗି ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଉପାୟ କରିବାକୁ ପଡୁଛି। ଭାରତ ନିଜକୁ ତିନି ସପ୍ତାହ ଲାଗି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଗୃହବନ୍ଦୀ କରି ରଖିବାର ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛି। ଏହି ନିଷ୍ପତ୍ତି ଏତେ ଶଜା ନୁହେଁ। ତିନି ସପ୍ତାହ ଧରି ଆୟ, ଉପାର୍ଜନ ଓ ସ୍ବାଧିନତାକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ ଘରେ ବସି ରହିବା ସବୁଠୁ ବଡ ଆହ୍ଵାନ। ତେବେ ଏହା ଛଡା ଆମ ପାଖରେ ଅନ୍ୟ ଉପାୟ ନାହିଁ।

ଏଇ କିଛି ଦିନ ହେଲାଣି ଆମର ସାମାଜିକ ଅନୁଭବ ଓ ଚେତନା ମଧ୍ୟ ବଦଳି ଯାଉଛି। ଆମେ ନୂଆ ନୂଆ ଆହ୍ଵାନ ଓ ସଙ୍କଟକୁ ସାମ୍ନା କରୁଛୁ। ସେଥିରୁ ଗୋଟେ ବଡ ଆହ୍ଵାନ ହେଉଛି, ବାହାରେ ରହୁଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ଆମେ କେମିତି ଗ୍ରହଣ କରିବା। କରୋନା ଭୂତାଣୁ ଯେହେତୁ ବିଦେଶରୁ ଆସିଛି, ତେଣୁ ସବୁ ବିଦେଶୀ ବା ବିଦେଶରୁ ଆସିଥିବା ସବୁ ଲୋକଙ୍କୁ ଆମେ ସନ୍ଦେହ କରିବା କି? ସେମାନେ ଆମ ଲାଗି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ବୋଲି ଭାବିନେବା ଉଚିତ ହେବ କି? ଏହା ଏକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରସଙ୍ଗ। ଯେଉଁମାନେ ବାହାରେ ରହି ଘରକୁ ଫେରିଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଆମର ସମ୍ପର୍କୀୟ ବା ଆତ୍ମୀୟ। ସେମାନଙ୍କୁ ହତାଦର କରିବା, ବାସନ୍ଦ କରିବା ବା ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ କରି ରଖିବାର ଭାବନା ମନକୁ ଆଣିବା ଆଦୌ ଉଚିତ ନୁହେଁ। ହେଲେ ଏହା ସହିତ ଆମେ ଅସତର୍କ ବା ଅଧିକ ଭାବ ପ୍ରବଣ ହେବା ମଧ୍ୟ ଉଚିତ ନୁହେଁ। ଏହି ଭୂତାଣୁର ସଂକ୍ରମଣ ସ୍ପର୍ଶ ରୁ ହେଉଥିବାରୁ ଯେ କୌଣସି ସନ୍ଦିଗ୍ଧଙ୍କୁ ଦୂରରେ, ସଙ୍ଗଛଡା କରି ରଖିବାକୁ ଆମେ ବାଧ୍ୟ।

ସଙ୍ଗଛଡା କରି ରଖିବା ଓ ବାସନ୍ଦ କରି ରଖିବା ଏକା କଥା ନୁହେଁ। ଆମକୁ ସରକାର ବାରମ୍ବାର କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁମାନେ ବାହାରୁ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ତତଃ ୧୪ ଦିନ ଲାଗି ଏକାନ୍ତରେ ରହିବାକୁ ପଡିବ। ସେମାନେ  ସମସ୍ତେ ଯେ କରୋନା ଭୂତାଣୁ ଦ୍ଵାରା ଆକ୍ରାନ୍ତ, ତାହା ବିଲକୁଲ ନୁହେଁ। ମାର୍ଚ୍ଚ ୧୫ ଆଗରୁ ଯେଉଁମାନେ ଭାରତ ବାହାରୁ ଆସୁଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କୁ ୧୪ ଦିନ ଏକାନ୍ତ ବାସ ବା ସଙ୍ଗରୋଧରେ ରହିବାକୁ ସରକାର ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ କରିଥିଲେ। ଏବେ ଯେଉଁମାନେ ଅଲଗା ରାଜ୍ୟରୁ ଓଡିଶା ଫେରିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ୧୪ ଦିନର ସଙ୍ଗରୋଧ ପାଇଁ ପରାମର୍ଶ ଦିଆ ଯାଉଛି। ଏହା ଗାଁ ଓ ଛୋଟ ସହର ସ୍ତରରେ ଆଉ ଗୋଟେ ପ୍ରକାର ରୂପ ନେଲାଣି। ଯେଉଁମାନେ ଭୁବନେଶ୍ବରରୁ ବା ଅନ୍ୟ ସହରରୁ ଗାଁକୁ ଫେରୁଛନ୍ତି, ଅନେକ ଗାଁରେ ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପୂରେଇ ଦିଆ ଯାଉନାହିଁ।

ଗୋଟେ ଭଲ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟକୁ ଠିକ ଭାବରେ ବୁଝି ନ ପାରିଲେ, ତାହା ଏକ ବଡ ସଙ୍କଟ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ। ଏହା ସମାଜ ଓ ପରିବାରକୁ ଭାଙ୍ଗିଦେବା କିମ୍ବା ଧ୍ଵଂସ କରି ଦେବାର ସମ୍ଭାବନା ମଧ୍ୟ ରହିଛି। ସଙ୍ଗରୋଧ ଏକ ଆବଶ୍ୟକତା। ସଂକ୍ରମଣ ଏଡାଇବା ଲାଗି ଏହା ଏକ ସହଜ ବାଟ। ତେଣୁ ଯିଏ ଆମଠୁ ୧୪ ଦିନ ଅଲଗା ରହୁଛନ୍ତି, ସେ ଆମଠୁ ଅଧିକ ସ୍ନେହ ଓ ଯତ୍ନ ପାଇବା ଉଚିତ। ତାଙ୍କୁ ରୋଗୀ, ଶତ୍ରୁ ବା ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ବୋଲି ଭାବିବା ଅପେକ୍ଷା ସେ ଯେ ଏକାନ୍ତ ଆପଣାର, ସେ ଅନୁଭବ ତାଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ପଡିବ। ତାହା ନକରି ଯଦି ଅସ୍ପୃଶ୍ୟତା ଓ ନାକ ଟେକିବାର ଭାବନା ତିଆରି କରାଯାଏ, ତାହା ଅଧିକ ସଙ୍କଟ ସୃଷ୍ଟି କରିବ।

କରୋନା ଏକ ସଂକ୍ରାମକ ରୋଗ ଓ ଏହା ହୁ ହୁ ହୋଇ ବଢୁଛି। ତେଣୁ ଏହାକୁ ହାଲୁକା ଭାବେ ଆମେ ନେଇପାରିବା ନାହିଁ। ତେବେ ୭୫୦ କୋଟି ଲୋକଙ୍କ ପୃଥିବୀରେ ଏହି ଭୂତାଣୁ ୫,୫୨,୯୪୩ ଲୋକଙ୍କୁ ଛୁଇଛି। ସେଥିରୁ ୨୫.୦୪୫ ଲୋକ ପ୍ରାଣ ହରାଇଛନ୍ତି। ୧,୨୮, ୭୨୬ ଲୋକ ଏଥିରୁ ସୁସ୍ଥ ହୋଇ ସାରିଲେଣି। ଏବେ ଯେଉଁ ୩୯୯,୧୯୨ ଲୋକ ଆକ୍ରାନ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ୨୧.୦୬୨ ଲୋକଙ୍କ ସ୍ଥିତି ଜଟିଳ ରହିଛି। ବାକି ସମସ୍ତେ ଭଲ ଅଛନ୍ତି ଓ ସେମାନେ ଭଲ ହେବାର ସମ୍ଭାବନା ଅଧିକ। ମୋଟାମୋଟି ଏହି ଭୂତାଣୁ ଦ୍ଵାରା ଆକ୍ରାନ୍ତ ହେଉଥିବା ୩.୪% ଲୋକ ପ୍ରାଣ ହରାଉଛନ୍ତି। ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରାଣ ହରାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ବୟସ୍କ କିମ୍ବା ସେମାନଙ୍କର ପୁରୁଣା ରୋଗ ରହିଛି। ତେଣୁ ଖୁବ ବେଶୀ ଆତଙ୍କିତ ହେବା ଭଳି ସ୍ଥିତି ଆଜି ବି ଆମର ନାହିଁ। ଆମର ଏକମାତ୍ର ଦାୟିତ୍ଵ ହେଉଛି, ଏହାର ସଂକ୍ରମଣକୁ ଅଟକାଇବା। ସେଥିଲାଗି ଯେଉଁଠି ବି ସନ୍ଦେହ ଅଛି, ସେଠି ସଙ୍ଗରୋଧ ଜରୁରୀ।

ଆମକୁ ସତର୍କ ଓ ସଚେତନ ହୋଇ ରହିବାକୁ ପଡିବ। ଯେଉଁମାନେ ବାହାରୁ ଫେରିଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଅଲଗା କରି ରଖିଲା ବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ଯେମିତି ନ ଲାଗେ ଯେ ଆମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ବା ବାସନ୍ଦ କରି ରଖିଛୁ। ଏହି ସଂକ୍ରମଣ ରୋକିବାରେ ସେମାନଙ୍କର ଏକାନ୍ତବାସ ବା ସଙ୍ଗରୋଧ ଏକ ପ୍ରକାର ତପସ୍ୟା ବୋଲି ଆମେ ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ପାରିବା କି?